Als je broer verslaafd is...
"Achteraf denk ik hoe naïef het was dat ik dacht dat hij zomaar zou stoppen."
De broer van Patricia raakte verslaafd. En hoewel het in eerste instantie goed leek te gaan – hij beloofde te stoppen, kreeg een vriendin en ging samenwonen – kreeg het verhaal een onverwachte wending.
Wanneer kwam je erachter dat je broer verslaafd was?
"Dat was ongeveer 15 jaar geleden. Mijn broertje was toen 16 jaar en hij begon met blowen. Al snel werd dat steeds meer. En op een gegeven moment slikte hij ook pillen. Ik zag tijdens het uitgaan dat heel veel mensen pilletjes slikten en dacht: dat hoort erbij. Ik probeerde mijn moeder dan ook gerust te stellen.
Toen hij 19 was, ontdekten we dat het uit de hand aan het lopen was. Hij gebruikte toen ook regelmatig speed. Toen we hem daarmee confronteerden en een pittig gesprek hadden, spraken we af dat hij zou stoppen. Achteraf denk ik hoe naïef het was dat ik dacht dat hij zomaar zou stoppen. Maar toen wist ik niet beter.”
Hoe wist je dat hij nog steeds gebruikte?
“Hij kreeg een vriendin en ging samenwonen. Ik dacht dat het wel goed zat. Wel merkte ik dat hij af en toe stoer deed, maar ik kon dat niet echt plaatsen. Toen mijn vader op een gegeven moment belde en vertelde dat hij geld miste, viel het kwartje en wist ik het meteen. Mijn broer was helemaal niet gestopt. Ik was kwaad op mezelf omdat ik het niet gezien had. Mijn broer gebruikte inmiddels zelfs cocaïne.”
Wat vond hij daar zelf eigenlijk van?
“Hij wilde zelf ook heel graag zijn leven beteren. Hij probeerde met hulp af te kicken, maar viel steeds weer terug, en startte dan vervolgens weer een ander traject. Ik vond het erg ingewikkeld: alles draaide om mijn broer. Ik dacht: stop toch gewoon, want je hebt een baan, een vriendin en een huis! Ik maakte me erg zorgen, voelde me schuldig dat ik hem niet kon helpen, maakte veel ruzie met hem, en vond het ook erg zwaar voor mijn ouders.”
Is het hem gelukt om af te kicken?
“Toen ik zwanger was, verdween mijn broer. Hij was vijf dagen kwijt. Vijf dagen van onzekerheid, zoeken, angst en woede. Nadat een vriend hem gevonden had, ging hij weer naar een kliniek en leek het goed te gaan. Hij begon er weer goed uit te zien en werd weer een beetje vent.
We zijn vervolgens met zijn allen nog een keer op vakantie geweest, en toen hij 30 jaar werd hebben we tegen hem gezegd: nu begin je opnieuw. Helaas is het anders gelopen en is hij in juni 2012 uit het leven gestapt. Ik mis hem nog elke dag, maar ik hoop ook dat hij zijn rust heeft gevonden.”
Hoe ben je met dat verlies omgegaan?
“Omdat ik er altijd open over geweest ben, en er met mijn ouders en vrienden veel over gepraat heb, heb ik ervaren hoe belangrijk het is om te delen. Je staat er niet alleen voor. Dat wil ik anderen meegeven. Ik vertel mijn verhaal tijdens bijeenkomsten met kinderen en jongeren die een ouder, broer, zus of een vriend hebben die verslaafd is. Ik merk dat praten belangrijk is en oplucht."
De broer van Patricia raakte verslaafd. En hoewel het in eerste instantie goed leek te gaan – hij beloofde te stoppen, kreeg een vriendin en ging samenwonen – kreeg het verhaal een onverwachte wending.
Wanneer kwam je erachter dat je broer verslaafd was?
"Dat was ongeveer 15 jaar geleden. Mijn broertje was toen 16 jaar en hij begon met blowen. Al snel werd dat steeds meer. En op een gegeven moment slikte hij ook pillen. Ik zag tijdens het uitgaan dat heel veel mensen pilletjes slikten en dacht: dat hoort erbij. Ik probeerde mijn moeder dan ook gerust te stellen.
Toen hij 19 was, ontdekten we dat het uit de hand aan het lopen was. Hij gebruikte toen ook regelmatig speed. Toen we hem daarmee confronteerden en een pittig gesprek hadden, spraken we af dat hij zou stoppen. Achteraf denk ik hoe naïef het was dat ik dacht dat hij zomaar zou stoppen. Maar toen wist ik niet beter.”
Hoe wist je dat hij nog steeds gebruikte?
“Hij kreeg een vriendin en ging samenwonen. Ik dacht dat het wel goed zat. Wel merkte ik dat hij af en toe stoer deed, maar ik kon dat niet echt plaatsen. Toen mijn vader op een gegeven moment belde en vertelde dat hij geld miste, viel het kwartje en wist ik het meteen. Mijn broer was helemaal niet gestopt. Ik was kwaad op mezelf omdat ik het niet gezien had. Mijn broer gebruikte inmiddels zelfs cocaïne.”
Wat vond hij daar zelf eigenlijk van?
“Hij wilde zelf ook heel graag zijn leven beteren. Hij probeerde met hulp af te kicken, maar viel steeds weer terug, en startte dan vervolgens weer een ander traject. Ik vond het erg ingewikkeld: alles draaide om mijn broer. Ik dacht: stop toch gewoon, want je hebt een baan, een vriendin en een huis! Ik maakte me erg zorgen, voelde me schuldig dat ik hem niet kon helpen, maakte veel ruzie met hem, en vond het ook erg zwaar voor mijn ouders.”
Is het hem gelukt om af te kicken?
“Toen ik zwanger was, verdween mijn broer. Hij was vijf dagen kwijt. Vijf dagen van onzekerheid, zoeken, angst en woede. Nadat een vriend hem gevonden had, ging hij weer naar een kliniek en leek het goed te gaan. Hij begon er weer goed uit te zien en werd weer een beetje vent.
We zijn vervolgens met zijn allen nog een keer op vakantie geweest, en toen hij 30 jaar werd hebben we tegen hem gezegd: nu begin je opnieuw. Helaas is het anders gelopen en is hij in juni 2012 uit het leven gestapt. Ik mis hem nog elke dag, maar ik hoop ook dat hij zijn rust heeft gevonden.”
Hoe ben je met dat verlies omgegaan?
“Omdat ik er altijd open over geweest ben, en er met mijn ouders en vrienden veel over gepraat heb, heb ik ervaren hoe belangrijk het is om te delen. Je staat er niet alleen voor. Dat wil ik anderen meegeven. Ik vertel mijn verhaal tijdens bijeenkomsten met kinderen en jongeren die een ouder, broer, zus of een vriend hebben die verslaafd is. Ik merk dat praten belangrijk is en oplucht."