"Binnen een week konden we terecht"
Mireille (29) woonde met haar kinderen op een camping totdat de situatie onhoudbaar werd. “Ik had geen eigen plek voor mijn kinderen en mezelf, ik had schulden en voelde me erg alleen. Online kwam ik IrisZorg tegen."
Mireille (29) woonde met haar kinderen op een camping totdat de situatie onhoudbaar werd. “Ik had geen eigen plek voor mijn kinderen en mezelf, ik had schulden en voelde me erg alleen. Online kwam ik IrisZorg tegen. Ik heb gebeld en werd uitgenodigd voor een intakegesprek. Binnen een week na het telefoontje konden we terecht in de crisisopvang.”
Hoe kwam je in deze situatie terecht?
“Toen mijn oudste twee kinderen een half en anderhalf jaar oud waren, ging mijn vriend bij me weg. Hij liet me achter met veel schulden, en omdat ik geen geld had, kon ik niet zelfstandig gaan wonen. Zeven jaar woonde ik afwisselend bij mijn vader en moeder. Met mijn nieuwe vriend, van wie mijn jongste kindje is, gingen we ruim een jaar geleden op een camping wonen. Ik wilde iets voor mezelf, niet meer afhankelijk van mijn ouders zijn. Maar op de camping konden de kinderen niet naar school en we konden ons bij geen enkele gemeente inschrijven. Als de crisisopvang er niet was geweest, dan had ik nu op straat gestaan en was ik ook mijn kinderen kwijtgeraakt. Want Jeugdzorg vindt: als je geen dak boven je hoofd hebt, dan kun je ook niet voor je kinderen zorgen.”
Hoe is het leven in de crisisopvang?
“We hebben in de crisisopvang gelukkig een eigen woon- en slaapkamer, en ook de kinderen hebben een eigen slaapkamer. Overdag ben ik druk met de kinderen, en heb ik afspraken. Een schuldhulpverlener van de gemeente helpt me bij het beheren van mijn financiën en bij het oplossen van mijn schulden. Iemand van IrisZorg helpt me bij de opvoeding van de kinderen en de contacten met instanties. Waar ik veel aan heb is dat de hulpverleners aangeven wat ik goed doe, maar ook wat ik niet goed doe. Mijn ouders zeiden alleen maar dat ik het goed deed, daar heb je uiteindelijk niets aan.”
Wat wordt de volgende stap?
“Ik wilde niet direct een urgentie voor een woning aanvragen. Ik heb nog ondersteuning nodig bij de opvoeding en mijn financiën, en ik moet ook nog beter leren eerder om hulp te vragen. Ik heb heel lang alles alleen gedaan en ik heb er nog steeds een handje van om hard voor mezelf te zijn. Daarom ga ik na de crisisopvang eerst nog naar een huis van IrisZorg waar ik begeleiding krijg. Na een jaar hoop ik wel klaar te zijn voor een zelfstandige woning. Als ik daar nu meteen naar toe zou gaan, ben ik bang dat ik weer in het gat val waar ik net ben uitgekropen.”
Hoe zie je de toekomst voor je?
“Positief! Ik heb veel meer zelfvertrouwen gekregen. Voordat ik hier zat, dacht ik vaak: ‘Kan ik het wel? Hou ik het wel vol?’ Nu heb ik weer zin in het leven. We doen het ergens voor. Aan de andere kant zie ik er ook wel een beetje tegenop de crisisopvang achter me te laten. Wat ik zal missen is de hulp, de vriendschappen en de mensen met wie ik hier woon.”
Mireille (29) woonde met haar kinderen op een camping totdat de situatie onhoudbaar werd. “Ik had geen eigen plek voor mijn kinderen en mezelf, ik had schulden en voelde me erg alleen. Online kwam ik IrisZorg tegen. Ik heb gebeld en werd uitgenodigd voor een intakegesprek. Binnen een week na het telefoontje konden we terecht in de crisisopvang.”
Hoe kwam je in deze situatie terecht?
“Toen mijn oudste twee kinderen een half en anderhalf jaar oud waren, ging mijn vriend bij me weg. Hij liet me achter met veel schulden, en omdat ik geen geld had, kon ik niet zelfstandig gaan wonen. Zeven jaar woonde ik afwisselend bij mijn vader en moeder. Met mijn nieuwe vriend, van wie mijn jongste kindje is, gingen we ruim een jaar geleden op een camping wonen. Ik wilde iets voor mezelf, niet meer afhankelijk van mijn ouders zijn. Maar op de camping konden de kinderen niet naar school en we konden ons bij geen enkele gemeente inschrijven. Als de crisisopvang er niet was geweest, dan had ik nu op straat gestaan en was ik ook mijn kinderen kwijtgeraakt. Want Jeugdzorg vindt: als je geen dak boven je hoofd hebt, dan kun je ook niet voor je kinderen zorgen.”
Hoe is het leven in de crisisopvang?
“We hebben in de crisisopvang gelukkig een eigen woon- en slaapkamer, en ook de kinderen hebben een eigen slaapkamer. Overdag ben ik druk met de kinderen, en heb ik afspraken. Een schuldhulpverlener van de gemeente helpt me bij het beheren van mijn financiën en bij het oplossen van mijn schulden. Iemand van IrisZorg helpt me bij de opvoeding van de kinderen en de contacten met instanties. Waar ik veel aan heb is dat de hulpverleners aangeven wat ik goed doe, maar ook wat ik niet goed doe. Mijn ouders zeiden alleen maar dat ik het goed deed, daar heb je uiteindelijk niets aan.”
Wat wordt de volgende stap?
“Ik wilde niet direct een urgentie voor een woning aanvragen. Ik heb nog ondersteuning nodig bij de opvoeding en mijn financiën, en ik moet ook nog beter leren eerder om hulp te vragen. Ik heb heel lang alles alleen gedaan en ik heb er nog steeds een handje van om hard voor mezelf te zijn. Daarom ga ik na de crisisopvang eerst nog naar een huis van IrisZorg waar ik begeleiding krijg. Na een jaar hoop ik wel klaar te zijn voor een zelfstandige woning. Als ik daar nu meteen naar toe zou gaan, ben ik bang dat ik weer in het gat val waar ik net ben uitgekropen.”
Hoe zie je de toekomst voor je?
“Positief! Ik heb veel meer zelfvertrouwen gekregen. Voordat ik hier zat, dacht ik vaak: ‘Kan ik het wel? Hou ik het wel vol?’ Nu heb ik weer zin in het leven. We doen het ergens voor. Aan de andere kant zie ik er ook wel een beetje tegenop de crisisopvang achter me te laten. Wat ik zal missen is de hulp, de vriendschappen en de mensen met wie ik hier woon.”